Je ziet hier de middeleeuwse versie van een illegale rave. Middeleeuwers dansten namelijk officieel niet: dat vonden ze niet netjes. Je ziet dat de mannen die rechts zitten, die gekke dansers  veroordelen door met hun vingers te wijzen. In de middeleeuwen werd natuurlijk weleens gedanst, net zoals wij nu we niet uit mogen gaan, of een illegaal feestje bezoeken. In de middeleeuwen dans je alleen als je knettergek óf door de duivel bezeten bent. Maar het wordt nog mooier: mensen dansten ook vaak als ze hallucineerden. Middeleeuwers aten vaak brood van beschimmeld graan. Dat smaakt niet alleen een beetje funky, het werkt ook als LSD.  Daarvan ga je vaak ontzettend wild dansen, alsof je van de duivel bezeten bent. En dat is dan weer de reden waarom ze dat dansen niet ok vonden.

De schrijver van dit boek is Augustinus. Hij schreef in dit boek over het verschil tussen het leven op aarde en het leven in de hemel – de aardse stad en de stad van god. Hij geeft kritiek op het oude Romeinse geloof en promoot het christelijke geloof. Dit plaatje illustreert dan ook wat in de stad van god niet mag: dansen. Waarom dan toch dat plaatje, als dat dansen zo vreselijk is? Het antwoord is eigenlijk heel makkelijk: mensen vonden het lekker om te kijken naar iets wat niet goed is. Net zoals wij graag naar Tempation Island of Real Housewives kijken.

Dit boek bevat trouwens maar de helft van de Franse vertaling van de Latijnse tekst van De stad van God. Het werd rond 1478 geschreven in Frankrijk. De andere helft is er ook nog, maar die wordt bewaard in een bibliotheek in Frankrijk.